Na het verlies tegen ESC Elburg in de vorige speelronde lag er voor de eerste selectie van onze vereniging weer een nieuwe uitdaging te wachten in de vorm van het immer lastige VIOS Vaassen, een geel-zwarte vechtmachine, in de goede betekenis van het woord, welke doorgaans goed mee kan komen in de 2^e klasse G maar dit seizoen meer bivakkeert tussen hoop en vrees met een vijftal punten voorsprong op de twaalfde plaats, de plaats die een veroordeling betekent tot het spelen van promotie- degradatie wedstrijden.

In de voorbespreking liet de deze week jarige Remko Ahrens duidelijk blijken dat de ploeg, welke voor de wedstrijd werd getrakteerd op heerlijke taart, hem alleen maar kon verblijden met een cadeau in de vorm van een overwinning waardoor het team zich niet alleen definitief weet veilig te spelen maar ook nog mee blijft doen in de race voor de derde periodetitel dan wel een vervangende periodetitel aan het eind van de rit. Verlies in deze cruciale fase van de competitie zou betekenen dat er definitief wordt afgehaakt voor welke prijs dan ook en dat het seizoen min of meer als een nachtkaars zou uitgaan.

Het was met betrekking tot de opstelling wel weer even puzzelen i.v.m. blessureleed bij aanvoerder Fouad Moussaten en Adesh Kwak, het door werkzaamheden opnieuw ontbreken van Andy de Wit en de lichte kwetsuren van Xaverio Sankatsing en Miquel Welles maar beide laatstgenoemden konden gelukkig wel starten. Dat de trainer in de defensie een plaats inruimde voor de altijd hardwerkende en kopsterke Patrick Berendsen was geen verrassing maar dat Chendley Richards werd gebombardeerd tot aanvoerder deed menigeen denken aan een late 1 april grap maar deze dol op whisky zijnde goedlachse verdediger volbracht zijn onverwachte taak prima.

De technische staf was het eens over de strijdwijze waarbij met name een belangrijke taak was weggelegd voor de opkomende backs Sankatsing en Richards omdat de zwakte van de tegenstander in de verdediging lag en door veelvuldig van positie te wisselen en het aanhouden van een hoge pressie met veel snelheid moest worden getracht om het bolwerk van de thuisploeg te slechten. Dat daarbij de verdedigende taken door het centrale duo van de Winkel en Berendsen voor 100 % moesten worden uitgevoerd was wel duidelijk omdat de tegenstander altijd nog beschikt over het levensgevaarlijke duo Diedrik Peppelman en kanon Erik Koldenhof.

De startopstelling was als volgt: Sander Blom – Chendley Richards – Barry van de Winkel – Patrick Berendsen – Xaverio Sankatsing – Boyd Besselink – Nossayr El Aakel – Mo Hammouchi – Miquel Welles - Jeremy Loos en Darryl van den Anker. Met op de reserve bank Arne Worsteling, Engin Korkmaz, Mourad Ikariden, Emre Akca en Fouad Moussaten.

 

Vanaf het eerste fluitsignaal van de uitstekende leidende scheidsrechter Beldman was duidelijk dat de mannen de opdracht hadden begrepen alhoewel het begin nog wel nerveus was van beide kanten maar rond de 5” kregen de onzen grip op de wedstrijd en werd veelvuldig de aanval gezocht maar dienden zich ook de eerste problemen aan met de hamstring van Welles, de eerste 100 % kans deed zich in de 8” voor, voor van den Anker maar hij mistte jammerlijk. De 0-1 was er al in de 11” via een goede aanval over de linkervleugel waarbij de voorzet werd afgerond door Jeremy Loos en in de 13” hadden we al op rozen kunnen zitten als het schot van Hammouchi niet op de paal was beland.

Het noodlot voor Miquel Welles sloeg definitief toe in de 17” toen hij niet verder kon en werd vervangen door Emre Akca, een noodzakelijke wissel maar wel een kleine streep door het aanvalsplan omdat we al vroeg een wissel moesten gebruiken terwijl de TS wat extra horsepower en snelheid natuurlijk liever bewaarde voor een 2^e helft.

De vele kansen in de eerste helft zullen we hier niet allemaal omschrijven maar met name Darryl van den Anker was vandaag niet gelukkig in zijn keuzes terwijl hem de kansen wel werden geboden door de sterk acterende middenvelders Besseling, El Aakel en Hammouchi.

Dat het tot de thee maar 0-1 bleef was een gebrek aan scorend vermogen en was een voorbode voor het tweede bedrijf.

 

De trainer was in de rust duidelijk, hij waarschuwde voor een ander VIOS wat ongetwijfeld na de rust met spierballentaal de kleine achterstand zou proberen goed te maken en wanneer hen dat mocht lukken zou de spreekwoordelijke hel uit kunnen breken, het was dus zaak om achterin de zaak geconcentreerd dicht te houden en als de gesmeerde bliksem de 0-2 op het scorebord te krijgen waardoor waarschijnlijk definitief het verzet van de thuisploeg zou worden gebroken. Zo gezegd, zo gedaan…………..niet dus.

De eerste tien minuten na de rust werd de aanval nog gezocht met een prima redding van de zeer jonge getalenteerde 16-jarige doelman van VIOS, Dean Bredewoldt, op een prima schot van Hammouchi maar het noodlot sloeg toe in de 59”.

De tot dat moment toe onzichtbare Erik Koldenhof werd met een halve dieptepass in stelling gebracht en hoe de bal er in ging weet niemand maar Sander Blom, die als een volleerde voormalige Belgische doelman Bruce Grobbelaar achter de bal aanging, werd geklopt. (1-1)

Dat je na zo’n moment mag verwachten dat het team zichzelf bijeenraapt en met volle overgave de goede lijn van de eerste helft weer gaat zoeken kwam bedrogen uit, menig aanvaller veranderde in een zogenaamde einzelgänger welke veel te lang de eigen acties vasthield en daardoor elke verrassing uit de aanval perste. Dat dit weer leidt tot frustratie bij de TS en de meegereisde harde kern behoeft geen betoog en dan kom je min of meer in een neerwaartse spiraal terecht waarbij over en weer de verwijten letterlijk en figuurlijk door de lucht vliegen.

Na het uitvallen van Sankatsing in de 64”, welke prima werd vervangen door Fouad Moussaten, was de wedstrijd nog lang niet gespeeld , eerst was er een geweldige kans voor Koldenhof in de 65” welke fantastisch werd gepareerd door Sander Blom en in de 70” werd de wedstrijd even stilgelegd na een vervelende kwetsuur voor Friso Mojet van de thuisploeg maar gelukkig viel het allemaal achteraf mee, de wedstrijd kende overigens een zeer sportief verloop en een spectaculair einde.

 

Na een goede aanval in de 73” waarbij van den Anker niet doeltreffend was en een goed schot van Besseling in de 75” wat beter lot had verdient, bevrijdde trainer Ahrens de tegenvallende Emre Akca uit zijn lijden en bracht voor hem aanvaller Mourad Ikariden, ook om een beslissing te forceren omdat een gelijkspel niets zou opleveren.

In de 80” leek het doek te vallen voor alle goede bedoelingen toen de flegmatieke nummer 10 van de thuisploeg, Dennis de Jong, het net voor de tweede keer wist te vinden achter doelman Blom,(2-1), in de 83” leek ook de 3-1 te vallen maar als door een wonder ontsnapten de onzen.

 

Toen het scorebord in Vaassen de 90” aangaf geloofde niemand meer in een goede afloop maar de extra tijd zou zeker nog een zevental minuten bedragen door het oponthoud rond de 70”.

Het moet nog maar eens gezegd:  Hoe slecht de situatie ook is en hoe beroerd er ook af en toe wordt gevoetbald, je kunt het team niet kwalijk nemen dat men niet blijft strijden voor het goede resultaat en dus zat ook vandaag het venijn in de staart van de wedstrijd.

Na een schot naast van VIOS in de 90” kwam in een volgende SVL aanval de bal voor de voeten van Mo Hammouchi en tot vreugde van alles en iedereen verdween de bal in het doel waardoor de stand weer in evenwicht kwam (2-2) en in plaats van te berustten in het gelijke spel was dit het sein voor het gehele team om de mouwen nogmaals op te stropen en met een 1 op 1 spel achterin werd stormram Patrick Berendsen als extra aanvaller mee naar voren gestuurd.

De laatste minuten zijn amper te beschrijven, eerste een dot van een kans voor Ikariden in de 91”, de 2-3 na een prachtige aanval in de 92” door Patrick Berendsen en de kans op 2-4 in de 94 “ door het trio Ikariden, Loos en van den Anker maar 2 x de paal stond deze treffer in de weg.

Toen het eindsignaal klonk was de vreugde groot aan Lelystadse kant en zakten de spelers van VIOS door de hoeven, het realisme leert dat SVL door het oog van de naald is gekropen maar dat arbeid adelt in dit geval.

 

Deze zwaarbevochten overwinning is voor Ab Riezebos, lid van de harde kern, immer aanwezig maar nu even geveld door problemen maar weer herstellende.