Of het vroege verzamelen met een gezamenlijke lunch, het uur oponthoud in een lange file op de A28, het vlak voor het begin uitvallen van aanvoerder en centraal steunpunt Daimy Leeuwendal van invloed is geweest op het eindresultaat is gissen maar dat de voorbereiding alles behalve vlekkeloos verliep mag duidelijk zijn.
Rond de klok van 3 uur kon er eindelijk afgetrapt worden op een prima grasmat onder leiding van de goede scheidsrechter Beekman.
De thuisploeg liet er geen gras over groeien en liet SVL gelijk de tanden zien waarbij met veel inzet en passie elke actie van SVL in de kiem werd gesmoord. Net op het moment dat onze jongens iets meer grip kregen lag de bal voor de eerste keer achter Milan Leibbrand, een knullige pass voor de eigen verdediging langs was te moeilijk gegeven en de thuisploeg was er als de kippen bij om via Mark de Graaf de 1-0 aan te tekenen, de Graaf zou deze middag uitgroeien tot de grote plaaggeest door maar liefst drie treffers aan te tekenen en volgens kenners in de bestuurskamer doet hij dat normaal nooit……
De SVL koppies gingen bij sommigen eventjes naar beneden maar de aanvallende impulsen werden weer opgepakt en voetballend leek het allemaal niet zo gek maar er werden weinig tot geen doelrijpe kansen gecreëerd.
Een aan de grond genagelde verdediging en keeper gaven het heft uit handen in de 33” , een volledig vrijstaande David Ajayi, zeker niet de grootste maar wel zeer behendig, mocht de bal gewoon lekker binnen koppen, alles en iedereen van SVL zijde stond apathisch toe te kijken (2-0).
En toch had ondergetekende, en ik was niet de enige, niet het gevoel dat de wedstrijd uit handen was gegeven, de ploeg rechte de rug en ging weer op zoek naar de aansluitingstreffer maar met name het middenveld kwam maar niet los waardoor de verdediging af en toe handen en voeten te kort kwam, de TS greep in en bracht wervelwind Dylano van den Anker voor Xaverio Sankatsing….. de 3-0 in de laatste minuut voor rust was de bekende mokerslag, de dreun kwam opnieuw na een fout in de verdediging die andermaal Mark de Graaf in staat stelde om op prima wijze zijn tweede treffer te noteren.
De tirade in de rust van de TS moet aan duidelijkheid niets te wensen hebben over gelaten en is wellicht in verre omstreken te horen geweest, wie zal het zeggen..
De tweede helft een zelfde beeld, een voetballend SVL op zoek naar de aansluiting met een hard werkende thuisploeg die zich zeker niet schaamde om de bal links en rechts en voor en achter tot ver over het mooie sportpark te jagen, een strijdwijze die langzaam maar zeker lichte irritaties opriep aan SVL zijde die weer mondeling werden geuit aan met name de leidsman die daardoor weer de gele kaart moest hanteren voor Aziz Stitou en de ingevallen Roberto Potocco.
Stitou, op bijgaande foto in jeugdige jaren, kon even later definitief vertrekken na een terechte tweede gele kaart na een pittige overtreding.
Wanneer bij SVL de echte scherpte aanwezig was geweest had de aansluiting nog gevonden kunnen worden maar een ziedend schot van turbo van den Anker, door de sluitpost met de vingertoppen onschadelijk gemaakt, een schot op de paal van Roberto Doufikar en het missen van een echte 100 % kans door dezelfde speler had voor opleving kunnen zorgen nu was de 4-0 van Mark de Graaf vlak voor tijd het gevolg van het weggeven van ruimte. De schitterende vrije trap van Ramazan Leebeek in de 90” van een metertje of 22, onhoudbaar in de bovenhoek, was nu niet meer dan een pleister op de wond. (4-1).
Resume: Snel vergeten deze wedstrijd en de goede dingen meenemen naar de volgende pot tegen AVW, voetballend zit het wel snor maar de collectieve strijdwijze moet door iedereen weer aangescherpt worden. AVW is een tegenstander van formaat met ook veel voetballend vermogen, de kans voor SVL om weer wat recht te zetten.
Wout de Jong
