Dat het bij SV Lelystad na de laatste roerige weken licht crisis is op een aantal fronten tegelijkertijd is iedereen wel duidelijk maar of het een met het andere heeft te maken valt nog te bezien. Dat het vlaggenschip ook onderwerp is van gesprek zowel intern als extern is ook niet vreemd gezien de resultaten van de afgelopen tijd met drie keer verlies op rij en een tanend zelfvertrouwen.
Maar zoals het bij echte mannen hoort te zijn, zijn na veel gesprekken de strijdbijlen begraven, de schouders gerecht en staan alle neuzen voor de rest van het seizoen weer dezelfde kant op maar……nu moesten de spelers het nog wel even laten zien of waarmaken in, niet de gemakkelijkste opgave, een uitwedstrijd tegen Terschuurse Boys, de rood-zwarte vechtmachine die vorig seizoen onze brigade alle 6 punten afhandig maakte.
Dat alle kleine beetjes helpen, waar hebben we dat de laatste tijd meer gehoord, bleek wel uit het feit dat Hans Breman, vanaf nu Hans de Medicijnman genoemd, een goudgeel drankje had gebrouwen wat iedereen een boost moest geven gedurende de gehele wedstrijd maar dat iedereen vlak na de wedstrijd als een blok in slaap viel tijdens de thuisreis stond niet op de beschrijving maar was wel mooi meegenomen, lekker Rustighhh, of was het dat het eindresultaat van de wedstrijd bij iedereen een last van de schouders deed glijden en werkte als slaapmiddel.
De wedstrijd op zich, op een redelijke grasmat onder leiding van een correct fluitende inval- scheidsrechter Huis in’t Veld, was niet van een bijster hoog niveau maar wel spannend van de eerste tot de laatste minuut met een gemakkelijker voetballend SVL en een hard werkend TB maar beide ploegen misten net dat beetje extra creativiteit wat vaak tot bloedstollende momenten voor de doelen kan leiden, de echt uitgespeelde kansen waren nu op een hand te tellen.
Het meest positieve aspect aan SVL zijde was wel dat de jongens van begin tot eind bleven strijden voor een positief resultaat en daar allemaal net dat stapje extra voor deden waardoor het voor jezelf dan ook net wat gemakkelijker gaat, dat TB tussen de oren waarschijnlijk voor de wedstrijd dacht om het varkentje even gemakkelijk te wassen werkte dan ook nog eens in het voordeel van onze mannen.
Het harde werken legde gelijk druk op TB maar de eerste echte mogelijkheid was voor “Das Phantom” aan TB kant, Rudie Overeem, het balvaste brok graniet die schiet uit alle hoeken of gaten bij de minste of geringste mogelijkheid, zijn schot vloog naast in de 9” evenals zijn vrije trap in de 16”.
Een verre uittrap van Caglar Yilmaz stuurde in de 30” Bas de Ruijter, onze filmster in spe, alleen op keeper William Liefting af maar de bal controle was niet goed. Na nog een goede kans voor Chendly Richards en een bijna perfect genomen vrije trap van Nossayr El Aakel, welke prima werd gered door de TB doelman, werd de thee opgezocht met de brilstand, conclusie: een voetballend beter SVL maar TB bleef gevaarlijk als een luis in de pels.
De 2e helft begon als een kabbelend beekje maar rond de 65” begon er iets meer vuur in te komen met de apotheose in de laatste vijftien minuten. Allereerst was er een fantastische zaalvoetbalachtige en katachtige reactie van Caglar Yilmaz op een inzet door TB en misten ze de kans op een voorsprong rond de 75” maar na het geel voor TB-er Roy van der Veen kantelde de wedstrijd langzaam in het voordeel van SVL. De wissel Roberto Doufikar voor Bas de Ruijter bracht iets van nieuw elan in de ploeg en zo was het ook bedoeld. Het schot van aanvoerder Anthony Romijn vloog nog rakelings over in de 85” en werd gevolgd door een bijna goal van TB maar sluitpost Yilmaz keek de bal naast. De voorbode kwam rond de 90” toen een goal van Roberto Doufikar werd afgekeurd in verband met vermeend buitenspel maar een minuut later viel de weegschaal toch nog de goede kant op, een SVL schot kwam bij een verdediger al dan niet bewust tegen de arm en de scheidsrechter van dienst wees gedecideerd naar de stip. Koele kikker Nossayr El Aakel schroomde niet en voldeed aan zijn taak zoals in de wedstrijdbespreking afgesproken, onberispelijk werd de buitenkans binnengeschoten, het doelpunt werd gevierd als een periodetitel, eindelijk, eindelijk, eindelijk.
Na nog een vijftal bloedstollende minuten klonk het bevrijdende slotsignaal en zaten de drie punten in de knip maar uiteraard maakt een zwaluw nog geen zomer maar het eerste voorzichtige herstel is daar. Het compliment geldt het gehele team met een extra pluim voor Andy van Beveren die het kanon Overeem geconcentreerd aan banden legde en een excellerende Nossayr El Aakel maar dit is maar bijzaak. Komende zaterdag maar weer eens zien hoe het lijkt in de laatste thuiswedstrijd voor de winterstop tegen het ook sterke VVOP.
